Just breathe

Van de week zag ik een foto op Instagram voorbij komen van prachtige watervallen. De Lesmurdie Falls. Wat ook nog eens in Perth bleek te liggen. Ik vroeg meteen of we die konden gaan bezoeken en vandaag was het dan zo ver. We zouden die prachtige watervallen van de foto in het echt gaan zien.
Eenmaal daar aangekomen zagen we op een bord verschillende routes staan. Het leek me leuk om van de top of the falls naar de foot of the falls te lopen, om de waterval van twee kanten te zien. Naar the top of the falls moesten we al een stukje lopen en een paar trappetjes af naar beneden. Maar toen we er waren kon je genieten van een prachtig uitzicht. Er waren twee look out points gemaakt die aan de berg hingen. Je kon niet alleen het begin van de waterval zien, maar ook een prachtig uitzicht over Perth.
Tante Ineke had besloten om niet verder mee naar beneden te gaan, vanwege haar knieën. Dus Esther en ik gingen samen. Het bergpaadje naar beneden liep dwars door de bush en was erg rotsig. Gelukkig maar dat tante Ineke boven bleef. Wat een mooie ervaring om zo, dwars door de prachtige natuur, de berg af te lopen.
Het duurde even en het was wat klimmen en klauteren, maar uiteindelijk kwamen we bij the foot of the falls uit. Wat werkelijk waar adembenemend mooi was. Net zo mooi als op de foto van Instagram. Wat een lucky bastaard was ik dat ik daar onderaan de waterval mocht staan.
Na wat foto’s en genieterij besloten we om weer terug te gaan. Waar we niet echt zin in hadden, want naar beneden was nog best makkelijk...maaaar naar boven zou een heel ander verhaal worden. Daarnaast was het ook nog eens 28 graden en moesten we veel in de brandende zon klimmen. Met dit in het vooruitzicht begonnen we met frisse tegenzin. Met dat adembenemende uitzicht op de waterval nog in mijn hoofd, liep ik een adembenemende tocht...letterlijk. Ik kon wel wat extra zuurstof gebruiken. Sinds een dag voor mijn vertrek deze kant op ben ik al verkouden en ik hoest daardoor veel. Hierdoor heb ik het veel benauwd en last van mijn astma. Zo’n behoorlijke klim was dus a hell of a job, met veel hoesten en buiten adem zijn.
Onderweg zagen we een blue tongue lizard en een andere lizard snel weg schieten.
Na veel complaining van ons beide over hoe warm het was, hoe ver we nog moesten en vragen of we er al waren. Bereikten we the look out points at the top of the falls weer. Daar moest ik echt even op een bankje zitten. Op dat bankje kon ik even bijkomen, maar op dat bankje geboot ik van het mooiste uitzicht wat ik ooit zittend op een bankje had gezien. Met rechts van me het begin van de waterval en links van me dat prachtige uitzicht over Perth. Wauw!
Weer terug bij Tante Ineke, zag ik een beestje weg schieten waarvan ik dacht dat het een eekhoorn was. Het bleek een soort ratje met een spitse neus. Heel bijzonder om te zien.
Weer terug in de auto reden we naar Mundaring Weir. De rit ernaar toe was super mooi. Dwars door de bergen. Ik was jaloers op alle mensen die wonen in de huizen die in de bergen staan. Uiteindelijk kwamen we aan bij een hotel, waar we heerlijk geluncht hebben.
Na de lunch reden we naar een dam in Mundaring. Die dam houdt het water tegen wat gezuiverd wordt tot drinkwater. Dat water wordt afgevoerd door een enorme buis die wel 600 km lang is. Ook weer een prachtig uitzicht over dat water tussen de bergen. Helaas was de dam gesloten dus we konden er niet overheen lopen.
Aan het eind van deze mooie maar vermoeiende dag heb ik Lasagne gemaakt en ben ik op tijd gaan slapen. Lekker onder mijn dekbed, want zelfs na een warme dag koelt het ‘s avonds flinks af hier. Het was weer een fantastische dag vandaag!